HER SEÇİM BİR VAZGEÇİMDİR

                                    Kim bilir yaşarken kendi mutluluğumuz için neleri seçiyor, nelerden vazgeçiyoruz. Kaç kere aldığımız kararlar sonunda, “ keşke” dediğimiz anlar var, içimizde yaşadığımız, seslendiremediğimiz, geriye dönüşü olmayan.

Şöyle bir bakalım kendi yaşantımıza, içinde bulunduğumuz durumlar, yaşadığımız sevinçler, hüzünler, ne bileyim olumlu olumsuz her durum kimin eseri, kimin kararları?

Hangimiz çocukluğumuzda o, oyuncağın yerine diğerini aldık diye üzülüp durduk ya da “o zaman onu alacaktık, yanlış yaptık “ diyerek diğerinden vazgeçtik. Hayatımızın her anı kararlara dayalı değil mi?

Sabah kahvaltıda başlıyoruz kararlar almaya, ne yiyeceğimize bile karar verirken, vazgeçmiyor muyuz?

Bazen bir börek seçimiyle midemiz yanar dururken, vazgeçtiğimiz o güzelim peynir, zeytin, yumurta ….. , gelmiyor mu aklımıza?

Aldığımız kararı dokunur mu demeden, hiç sorgulamadan aldık, sırf bu sabah canımız börek istediği için ya sevdiklerimiz “bu sabah da börek ye” dediği için.

Oysa mide dostu pek çok alternatifler varken…

İphone yerine Sumsung aldınız; bugün siyah kazak yerine yeşili giydiniz. Her seçim bir vazgeçimdir, çok da önemli değildi elbette vazgeçtikleriniz.…

Bunlar sizin sağlığınızı, geleceğinizi etkilemiyor. Oysa geleceğimiz, çocuklarımız ve sağlığımız için alacağımız kararlara iyi bakmalıyız. Önemli olan, seçtiğimiz şeyin vazgeçtiğimiz şeye değer olduğudur.

Çevremizdekilerin bizim tavır ve davranışlarımızdan, aldığımız kararlardan nasıl etkilendiklerine dikkat ettiniz mi?

O halde sevdiklerimizi düşünelim, hayatın olumlu ve iyi yanlarını seçerek, kurban edilmeden, yaptığımız hatalardan ders alarak kararlarımızı gözden geçirerek.

Ve şimdi lütfen, etrafınıza bir bakın, neredesiniz tam da olmak istediğiniz yer mi? Değilse eğer bu nokta da kendi geleceğiniz için ne yapmalı, hayatı nasıl yaşamalısınız?

İşte herkes için biraz mutluluk; benim, sizin ve hepimiz için. Seçiminiz sevgi olsun.

 Jerry, çevresindekilerin çok sevdiği insanlardan biriydi. Keyfi her zaman yerindeydi. Her zaman söyleyecek olumlu bir şey bulurdu.

Hatta bazen etrafındakileri çıldırtırdı bile. Bu adam, bu halde bile nasıl iyimser olabiliyor? Birisi nasıl  olduğunu sorsa; “Bomba gibiyim” diye yanıt verirdi hep..

 “Bomba gibiyim.” Jerry bir doğal motivasyoncuydu… Yanında çalışanlardan biri, o gün, kötü bir günündeyse, Jerry yanına koşar, duruma nasıl olumlu bakılacağını anlatırdı.

Bu tarzı fena halde düşündürüyordu beni… Bir gün Jerry’ ye gittim. Anlayamıyorum dedim..  Nasıl olur da, her zaman, her koşulda bu kadar olumlu bir insan olabiliyorsun…

Nasıl başarıyorsun bunu? Her sabah kalktığımda kendi kendime Jerry bugün iki seçimin var: Havan ya iyi olacak, ya kötü.. derim. Havamın iyi olmasını seçerim.

Kötü bir şey olduğunda gene iki seçimim var: Kurban olmak, ya da ders almak. Ben başıma gelen kötü şeylerden ders almayı seçerim. 

Birisi bana bir şeyden şikayete geldiğinde, gene iki seçimim var..Şikayetini kabul etmek ya da ona hayatın olumlu yanlarını göstermek. Ben hayatın olumlu yanlarını seçerim.

  Yok yahu, diye protesto ettim. Bu kadar kolay yani? Kolay dedi Jerry..

Hayat seçimlerden ibarettir.  Her durumda bir seçim vardır. Sen her durumda nasıl davranacağını seçersin.

Sen insanların senin tavrından nasıl etkileneceklerini seçersin. Sen havanın, tavrının iyi ya da kötü olmasını seçersin… Yani sen, hayatını nasıl yaşayacağını seçersin!..

Jerry’nin sözleri beni oldukça etkiledi. Onu, uzun yıllar görmedim.  Ama, hayatımdaki talihsiz olaylara dövünmek yerine, seçim yapmayı tercih ettiğimde hep onu hatırladım.                 Yıllar sonra, Jerry’ nin başına çok tatsız bir şey geldi. Soygun için gelen hırsızlar, paniğe kapılıp, Jerry’yi delik deşik etmişler..

Ameliyatı 18 saat sürmüş, haftalarca yoğun bakımda kalmış. Taburcu edildiğinde, kurşunların bazıları hala vücudundaymış. Ben onu, olaydan altı ay sonra gördüm. 

Nasılsın? diye sorduğumda,  Bomba gibiyim dedi  Bomba gibi. Olay sırasında neler hissettin Jerry dedim. 

Yerde yatarken, iki seçimim var diye düşündüm.. Ya yaşamayı seçecektim, ya ölümü.. Ben yaşamayı seçtim. Korkmadın  mı, şuurunu kaybetmedin mi?

 Bana hep iyileşeceksin,  merak etme dediler. Ama acil servisin koridorlarında sedyemi hızla  sürerlerken, doktorların ve hemşirelerin yüzündeki ifadeyi görünce ilk defa korktum.

Bu gözler bana; Bana “adam ölmüş” diyordu. Bir şeyler yapmazsam, biraz sonra ölü bir adam olacaktım gerçekten. Ne yaptın? diye merakla sordum.. 

Kocaman bir hemşire yanıma yaklaştı ve bağırarak herhangi bir şeye alerjim olup olmadığını sordu. Var. Doktorlar ve hemşireler merakla sustular. Derin bir nefes alarak kendimi toparladım ve bağırdım: Benim kurşunlara alerjim var !..

 Doktorlar ve hemşireler gülmeye başladılar. Tekrar bağırdım..Ben yaşamayı seçtim. Beni bir canlı gibi ameliyat edin. Otopsi yapar gibi değil..

 Jerry, sadece doktorların büyük ustalıkları  sayesinde değil, kendi olumlu tavrının büyük katkısı ile yaşadı. Yaşaması bana yeni ders oldu.

Her gün, hayatımızı dolu dolu yaşamayı seçme şansımız ve hakkımız olduğunu ondan öğrendim.. Ve her şeyin kendi seçimimize bağlı olduğunu.. Bu yazıyı okudunuz. Şimdi iki seçiminiz var: 1. Unutup gitmek.  2. Kesip saklamak,  fotokopisini çıkarıp, dostlarınıza dağıtmak..  Ben, ikincisini seçip bunu sizlerle paylaşmayı tercih ettim. Francie Baltazar-Schartzv