Bir Gencin Tevbesi

Allahü Teala, Peygamberi Musa Aleyhisselama hitap edip:

– “Ey Musa! Filan mahallede, bizim dostlarımızdan biri vefat etti. Git onun işini gör. Sen gitmezsen, bizim rahmetimiz onun işini görür” buyurdu.

Hazreti Musa, emir olunduğu mahalleye gitti. Ordakilere:

– “Bu gece, burada Allahü Tealanin dostlarından biri vefat etti mi?” diye sorunca.

– “Ey Allahın peygamberi! Allahü Tealanın dostlarından kimse vefat etmedi. Ama filan evde zamanını kötülüklerle geçiren fasık bir genç öldü. Fışkının çokluğundan hiç kimse onu defnetmeye yanaşmıyor” dediler.

Musa Aleyhisselam: “Ben onu arıyorum” buyurdu. Gösterdiler.

Hazreti Musa, o eve girdi. Rahmet melekleri gördü. Ayakta durup, ellerinde rahmet tabakları olup. Allahü Tealanın rahmet ve lütfunu saçıyorlardı. Hazreti Musa, yalvararak münacaat etti:

– “Ey Rabbim! sen buyurdun ki, “O benim dostumdur”. İnsanlar ise fasık olduğuna şahitlik ediyorlar. Hikmeti nedir?”

Allahü Teala: “Ey Musa! İnsanların onun için fasık demeleri doğrudur, ama günahından haberleri var, tövbesinden haberleri yok. Benim kulum, seher vakti, toprağa yuvarlandı ve tövbe etti. Bizim huzurumuza sığındı. Ben ki Allah’ım! Onun sözünü ve tövbesini kabul ettim. Ona rahmet ettim ki, bu dergahın ümitsizlik kapısı olmadığı anlaşılsın” buyurdu.

Halifeyi Ağlatan Çocuk

Sıcak bir yaz günüydü.

Arabistan çöllerine güneş bütün sıcaklığıyla vuruyordu.

Adeta insanın beynini kaynatıyordu.

Herkesin köşesine çekildiği, etrafın sessizliğe büründüğü bir anda, ezan vaktinin yaklaştığını gören halife,

Abdestini almış,ağır ağır camiye gidiyordu.

Bir çocuğun, kendisini geçmek istercesine hızlı adımlarla gittiğini gördü.

Küçücük çocuğun bu telaşı neydi?

Acele edişinin mutlaka bir sebebi vardı.

Acaba bir derdi mi vardı? Derdi varsa, derdine çare bulmak halifenin göreviydi.

Nihayet halkın derdini dert eden halife sordu:

– “Yavrucuğum nedir bu telâşın? Bir derdin mi var?

Niçin bu kadar hızlı gidiyorsun?”

Çocuk halifeyi tanıyamamıştı.

– “Camiye gidiyorum amcacığım” diye cevap verdi.

Halife şaşırdı. Çocuk henüz küçüktü. Ama sözleri büyük adam sözleriydi. Biraz daha konuşturmaya karar verdi:

– “Yavrucuğum senin yaşın daha küçük! namaz sana farz değildir. Niçin bu kadar telaşlanıyorsun ?”

Çocuk kınar gibi halifeye baktı:

– “Amca, amca! Bu işin büyüğü küçüğü olur mu?  Daha dün mahallemizde bir çocuk öldü. Üstelik benden de küçüktü. Ölüm denen gerçeğin büyük küçük ayırdığı yok. En iyisi her yaşta buna hazır olmalı.  Hem bu yaşta namaza alışmazsam, büyüyünce kılmak zor gelebilir.”   Halifeyi derin bir düşünce aldı.  Gözlerinden yaşlar boşalırken ağzından şu cümleler döküldü:

“Ey rabbim! Ne akıllı bir çocuktur bu çocuk! Büyüklerde bulunması gereken ruhu taşıyor.!

Rızıkta Allah’a Güvenmek

Eş’arilerden Ebu Musa, Ebu Malik ve Ebu Amir, başka bir kaç kişi ile birlikte Peygamber Aleyhisselam’ın yakınınına hicret ettiler. Yiyecek bir şeyler kalmadığı için, içlerinden birini, yiyecek istemek için Peygamber Aleyhisselam’a gönderdiler. Giden kişi Peygamber Aleyhisselam’ın yanına vardığında, kendisine:

– “Yerde yürüyen ne kadar canlı varsa, hepsinin rızkı ancak Allah’a aittir.”

Mealindeki ayet-i kerimeyi okurken görür. Kendi kendine:

– “Eş’ariler Allah’a isyan etmişlerdir” diyerek ve Peygamber Aleyhisselam’ın yanına girmeden, dönüp geri gelir ve onlara:

– “Müjdeler olsun, size imdat geldi” der. Bu sözü işitenler, Peygamber Aleyhisselam’ın durumunu öğrenip, kendilerini müjdelediğin sanırlar. Bunlar bu hal üzere iken, içi et ve ekmek dolu bir tepsi ile iki adam yanlarına geldiler. Adamların getirdikleri et ve ekmekten doyuncaya kadar yediler. Sonra birbirlerine, yemekten artanı Peygamber Aleyhisselam’a götürelim dediler. Peygamber Aleyhisselam’ın yanına vardılar ve:

– “Ey Allah’ın Resulü! Hayatımızda bize göndermiş olduğun yemekten daha güzel ve tatlı bir yemek görmedik“ dediler. Peygamber Aleyhisselam:

– “Ben size bir şey göndermedim“ buyurdular. Bunun üzerine onlar, Peygamber Aleyhisselam’a kendilerinden yiyecek istemek için adam gönderdiklerini bildirdiler.   Peygamber Aleyhisselam kendisine gelene ne yaptığını sordu ve sonra şöyle buyurdu:

– “O, Allahü Teala’nın onlara gönderdiği bir rızıktır. Onlar ondan doyuncaya kadar yediler“ buyurdu.

Kazaya Teslim Olma

Tarık es-Sadık’a, Sadık denmesinin sebebini şöyle naklederler:

– “Tarık, kullanılmayan bir kuyuya düşmüştü. Kuyuya uğrayan bir grup hacı:

– “Kuyunun başını kapatalım. Ta ki kimse düşmesin“ dediler. Tarık kendi kendine:

– “Eğer sadık isen sesini çıkarma. Varsınlar kuyuyu kapatsınlar“ dedi. Kuyunun ağzını kapayan hacılar ordan ayrılıp gittiler. Kuyunun içi zifiri karanlık kesildi. Tarık diyor ki:

– “Kuyunun içinde karanlıkta dururken bir de baktım ki, yanıma iki lamba konuldu. Lambanın ışığı sayesinde etrafımı görebiliyordum. Gördüm ki, büyük bir yılan bana doğru geliyor. Kendi kendime:

– “Işte şimdik sadık ile yalancı ortaya çıkar“ dedim.      Benim yanıma geldiği vakit, beni sokacak diye korkarken, yılan kuyunun ağzına doğru tırmanmaya başladı. Sonra kuyruğunu boynuma ve ayağıma doladı. Beni bir çocuk gibi alıp kapağı açılan kuyunun ağzına doğru götürdü. Sonra kuyruğu ile beni yere attı. Sonra şiddetli bir kuyruk hareketi ile kuyruğunu benden ayırdı. Tam o sırada, gaibden şöyle bir ses işittim:

– “Bu, Rabbi’nin bir lütfudur. Çünkü o, seni düşmanından, düşmanınla kurtardı.” İşte bunun için kendisine “Sadık” denildi.