HİSSETMEK ÜZERİNE

HİSSETMEK ÜZERİNE

Yaşamak bir sanat..

Tabi bunu sadece hissederek yapabiliriz.

Uzun yıllardır resim yapıyorum.Bu işe gönül vermek ve hayata geçirmek

bir ömür gerektirdi.Bunlar hep yaşamın güzel yanıydı benim için.Elimden

gelenin en iyisini yapabilmek ilk amacım oldu daima…

Sanırım bu yolda en değerli olan,hislerimle yaşamaktı..

Hissetmek insani bir özellikti..

Ağlamak,gülmek,sevmek,nefret etmek..

Herşey insanda var olan duygular..Biz içimizde hangisini beslersek,o bize hakim

olur.

Yolda gördüğümüz bir hayvanın başını okşamak,açsa bir şeyler vermek güzel bir

duygudur.Ya da ona tekme atmak,zarar vermek.İki harekette bize aittir.

Çiçekleri sevmek,doğaya hayranlıkla bakmak,çocukların neşesine katılabilmek,

yaşlılara hürmet etmek  hep özel duygular..

Bunları yaptığınızda,ruhunuzun havalara uçtuğunu  ve bunu da  bir şekilde bir yerlere

akıttığınızı göreceksiniz.Mesela resim yapmak gibi,mesela şiir yazmak gibi,ya da

yazmak gibi saatlerce..

Bana resim öğrenmeye gelen tüm kursiyerlerim,resim yapmaya başladıktan sonra

hayata bakışlarının değiştiğini ve daha detaylı baktıklarını söylerler.Bu da bana gurur

verir.Derim ki,işte hayata yine güzel insanlar katıldı.

Çünkü,güzel bakan ve güzel yaşayan insanlardan kimseye zarar gelmez.Bilhassa

olumlu duyguları ile hayatın rengi olurlar..

Benim yaşadıklarım da bundan ibaret..Sev ve hisset..

Bir de hislerini bir yerlere dökebilirsen ,değme keyfine..

Resim yapmaya ara verdiğim zamanlarda ,mutlaka bir şeyler yazarım..Küçük pembe

kaplı,süslü güzel defterlerime..Bu bazen iki dize şiir olur ,bazen de satırlarca yazılmış

yazılar.Bu ruhun bir yerlere akmasıdır..Bazen fırça olur bu,bazen de kalem..

Yolda karşılaştığım yaşlı bir ihtiyar,heyecanla zıplayan neşeli bir çocuk,puslu bir pencerede

sardunyasını sulayan bir kadın..

Bazen nazlı nazlı salınan bir güvercin,bazen de sahile varma telaşındaki bir vapurdur

ruhumu  harekete geçiren.

Çoğu insan bunları gördüğünde öylece bakar ve unutur..Oysa bizler gibi hissettiklerine

değer verenler,bunları bir yerlere kaydeder  ve yeri geldiğinde de,aktarırlar..

Hayat her zaman toz pembe değil maalesef..Bazen grilere döndüğünde,hafızamıza

yerleştirdiğimiz o güzel kayıtlara dönmek ve onlarla avunmak ta bir sanattır sanırım..

Çünkü,o kayıtlar ve değer verdiğimiz anılar bizi besleyen ve gülümseten şeylerdir.

Hani difrize kışlık ihtiyaçlarını depolayan kadınlar vardır ya,yazdan uğraşıp didinip..

İşte bizler de bu hamarat kadınlar gibi,güzel anıları bir yerlere saklayıp,ihtiyaç anında

çıkarmaya ve hayat vermeye devam etmeliyiz.Ruhumuzun dinç ve sevgiyle kalması bizi

diğer öfkeli ve soğuk insanlardan ayrı tutar çünkü..

Sevebilmek özel bir yetenektir ,kırmadan

dökmeden.Diğerlerinin fırtınalarını uzaktan hissetmek ve bir sandal olmak kolay iş midir..

Ya da,size anlatılmayanı anlamak..Çaresiz insanın gözlerini okumak,ruhunu duymak..

Gözlerde akacak yaşları,mendile düşmeden yakalamak..

Herşeyin sıradanlaştığı ve sosyal medya sayesinde naylonlaştığı  bu zamane yıllarını

yaralar almadan ve sevgimizi kaybetmeden yaşayabilmek en büyük dileğim..

Çünkü, sevgi bir sözcük olmaktan çıkıp,gerçek anlamını bulduğunda  ve birbirini tamamladığında

bize verilen bu yüce duygu yerine yerleşmiş ve heba olmamış oluyor..

Sevgiyle kalın..

Sanatla kalın..