BASININ DUAYEN KALEMİ LEVENT AKBAY GÖLCÜK HABER’DE

Gazeteciliği çizgisinden hiç sapmadan sürdürebilen insanların sayısına baktığımızda bir elin beş parmağını geçmez. Yılların kadim dostu değerli arkadaşım, Levent Akbay artık Gölcük Haber Gazetesi’nde. Ankara’da yıllarca Dünya Gazetesi’nin Temsilciliğini yapan doğru ve dürüst haberci, usta yorumcu sevgili kardeşim Akbay, ne mutlu Gölcük Haber Ailesine ki, köşe yazılarıyla değerli okurlarımızı buluşturacak. Bana sorarsanız, mesleklerin en zoru gazeteciliktir. Kalemi sağlam tutmak, kulağını doğrulara vermek, doğruları görmek ve bütün bunları yaparken o doğruları sayfalara aktarıp, okurlarla buluşturmak meziyet, kişilik ve kabiliyet işidir. Levent’i yıllardır gazeteciliğini takdir ederim. Haber ve yorumlarda tarafsızlığının şaştığını hiç görmedim. Haber kutsal, yorum hürdür anlayışını Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün “Basın kamu vicdanının sesidir” prensibiyle birleştiren çok özel bir kalemdir. Yıllar sonra değerli dostumun Gölcük Haber’i seçmesi, bizlerle birlikte olması, ailemiz adına da çok özel bir onurdur. Levent, artık Gölcük’te, burada ikamet ediyor. Bundan böyle gelişen ve gelişmekte olan olayları onun nefis üslubuyla okurken, mutlaka çok büyük tat alacaksınız. İşte gazetecilik aynı zamanda bir lezzettir. Bizler güneş ve yağmurun aynı anda gökyüzünde oluşturduğu tam bir gökkuşağıyız. Bizim içimizde her şeyi bulursunuz. Lakin, onun içinde sadece doğrular ve gerçek habercilik ve yorumlar vardır. Levent Akbay’la zaman zaman konuğunuz olacak, zaman zaman tavşan kanı çaylarımızı gazetemizde yudumlarken, sevgili Akbay’ın hoş sohbetlerinden ve hayata bakışından da mutlaka çok özel bir tat alacaksınız. Gölcük Haber’e hoş geldin, şeref verdin, safalar getirdin değerli kardeşim.

Bağışlamanın Yüceliği Ve Güzelliği

Yalnızca birkaç kez konuştuğunuz birisinin adını kırk üç yıl sonra anımsamanız hiç de kolay değildir.

On iki yaşlarında bir çocukken okul harçlığımı çıkartmak için evlere gazete dağıtıyordum ve adını şimdi anımsayamadığım o yaşlı bayan da benim müşterimdi.

Bana “bağışlama” konusunda öyle güzel ve unutulmaz bir ders verdi ki umarım, bir gün ben de birisine aynı duyguları, aynı güzellikte verebilirim.

Sıkıntıdan patlamak üzere olduğumuz bir cumartesi günüydü.

Arkadaşımla birlikte yaşlı bayanın arka bahçesinde bir köşeye gizlenerek, yerden aldığımız taşları evin çatısına atıyorduk.

Attığımız taşların çatının üzerinden yuvarlanarak, köşelerden aşağıya düşmesini kuyruklu yıldızların süzülerek gökyüzünden aşağıya doğru düşmesine benzeterek eğleniyorduk. Kendime yerden çok düzgün bir taş bulmuştum. Elime alıp tüm gücümle fırlattım. Ama taş bu kez çatıya değil dış kapının penceresine gelmişti. Kırılan cam sesini duyunca, gizlendiğimiz yerden fırlayıp ardımıza bakmadan soluk soluğa kaçmıştık oradan.

Yaşlı bayanın bizi görmüş olması olanaksızdı.

Tüm gece yaşlı bayanın beni yakalayabileceğini düşünerek, korkudan uyuyamadım.

Ertesi gün gazetesini vermek üzere kapısını çaldığım zaman her zamanki gibi içtenlikle gülümseyerek hatırımı sordu.

Ama ben suçluluk duygusuyla yüzüne bakamıyordum. Sonunda gazete dağıtımından kazandığım parayı biriktirmeye karar verdim. Üç hafta sonra tam yedi dolarım olmuştu.

Bir kağıda “Camınızı istemeden kırdığım için çok üzgünüm, umarım koyduğum para onarımı için yeterlidir” yazarak parayla birlikte zarfın içine koydum. Gece havanın kararmasını bekleyerek, zarfı usulca yaşlı bayanın posta kutusuna attım. Ruhum bir anda özgürlüğe kavuşmuştu sanki. Artık eskisi gibi yaşlı bayanın gözlerinin içine bakabileceğimi düşünerek mutluluk duyuyordum.

Ertesi gün kapısını çalıp gazetesini uzattığım zaman her zamanki gibi içtenlikle gülümsedi gözlerime. Bu kez ben de karşılık vererek, gözlerinin içine baktım.

Tam arkamı dönüp gideceğim anda, “Ah, bir dakika, neredeyse unutuyordum, al bakalım bu kurabiyeler senin için” diyerek elindeki paketi uzattı. Evden uzaklaşırken neşe içinde kurabiyeleri yemeye başladım. Birkaç kurabiye yedikten sonra pakette bir zarf olduğunu gördüm. Zarfı açtığım zaman içinde yedi dolar ve kısa bir not vardı:

“Seninle gurur duyuyorum!”