Hayat bazen bulunduğumuz yerden alır ve yeni bir yerlere götürür..
Yıllarınızı beraber geçirdiğiniz,çayınızı ,sohbetinizi paylaştığınız onlarca insanı yaşadığınız sokağı,evi bırakıp yeni bir hayata yolculuk yaparsınız bazen. İnsan yaşadığı yere gönülden bağlıdır.. Ve her zaman gönlünün en derinlerinde,bazen küçük bir şey bile o günlere döndürür..
İstanbul’un en güzel zamanlarıydı yaşadığımız..Boğaz’da güzel bir semtte,insanların zarafeti yitirmediği güzel zamanlar..Trafik karmaşası başlamamış,çocukların site içinde güvenle yaşadığı,insanların maddesel değerlere bu kadar tapmadığı,samimi zamanlar. Kahve muhabbetine sabahtan başladığımız komşularım ile güne başlamak şu an ne kadar uzakta . Yaptığımız her şeyi paylaştığımız,onlarsız kalmayı asla düşünemediğimiz o güzel günler. Çocukların doğumu ile paylaşılan,yorucu ve eğlenceli günler.. Birbiri ile kardeş gibi büyütülen komşu çocukları..Ego ve şımarıklık ile tanışmamış sade çocuklar. Kimde yemek,kurabiye,kek varsa hiç onlarsız yemediğimiz paylaşımcı anlar.. Ben küçükken mesela asla kereviz yemezdim,bir komşum zeytinyağlı kereviz yapmış,tabi hemen kapımı çalmıştı.. Ne diyeceğimi bilemeden,nezaketle teşekkür etmiştim..Neyse,bari bir tadına bakayım,ayıp olmasın derken,baktım ki,kereviz hayallerimdeki gibi değil..Büyük bir iştahla tabak bitirildi ve ,dolu olarak iade edildi..Annelerimizden öğrendiğimiz kadarıile,boş tabak iade edilmezdi ya.. Alışverişe giderken mutlaka komşulara sorulurdu bir şey lazım mı diye.. Bir kaç gün ses çıkmasa birbirini sorardı insanlar.Hastalık,ölüm ,sıkıntılı günler beraber atlatılırdı.. Okullar başladığında kim müsaitse çocuklara göz kulak olurdu. Servise yetişemezsen komşun alırdı,yemeğimi de yedirirdi.. Arkadaşlar da aynı samimi ve yakındı..İyi gün,kötü gün birlikte yaşanır.birlikte atlatılırdı.Sohbetler çok değerliydi.Masalar açık,gönüller sevgi doluydu. Bazen çok uzaklarda gibi geliyor o günler.. Fakat hala görüştüğüm,o günleri unutmayan o güzel insanlar arıyor ve bir bakıyorum mesafe değil önemli olan.. Güzel sevgiler mesafelere asla yenilmiyor. Zaten hayatımıza giren her insan bir şeyler öğrettikten sonra ,görevi bitince başka insanlara yer bırakıyor.. Bazıları da hep yüreğimizin en değerli yerinde,özenle saklanıp bize iyi gelmeye devam ediyorlar.. Ve yeni insanlar da sevmeye başlıyoruz. Yüreğe bakıyoruz..Samimi niyete.. Vefaya,duruşa.. Yaşanacak tek bir hayatımız olduğunu ve bu hayata eşlik edeceklerin doğru insanlar olması gerektiğini biliyoruz.. İnsana rast gelin inşallah.. Sanatla kalın Banu Devrim
