HAYATINIZDAKİ YABANİ OTLAR

Hepimizin hayalidir, bahçeli bir eve sahip olmak, ekip biçmek ister insan. Meyvesi sebzesi olsun ister. Bir kenarında biberi, maydanozu, domatesi, diğer kenarında tavukları, yorgun düştüğünde de gölgesinde dinleneceği bir dikili ağacı olsun ister.

Bahçesinde zaman geçirmeyi kim istemez ki? Kendini çok yormadan yetiştirdiği sebzenin, meyvenin tadına kim doyabilir ki? Ter döktüğü, yorulup emek verdiği ve sonunda elde ettiği güzellikleri kim görmez ki? Bahçede yetişen her ürünün bir tadı bir lezzeti vardır. Hele bir de siz organik olarak yetiştiriyorsanız, değmeyelim keyfinize.

Biz, değmeyiz keyfinize ama bu yabani otlar sizin keyfinizi kaçırabilir. Çok arsızdırlar, çabuk büyürler. Siz bir yeri temizlersiniz, onlar bir başka yerden boy gösterirler. Bahçenizin güzelliğini gölgeledikleri gibi ektiklerinizin de büyümesini ve çoğalmasını, bir anlamda nefes almasını engellerler. Tıpkı hayatınızda sizi engelleyen olumsuz inançlarınız gibi…

Ama durun hemen yabani otlarınızı düşünerek karamsarlaşmayın. Tüm yabani otlar bahçenizde veriminizi engellemezmiş. Karahindiba ile köygöçüren yabani otları güçlü kökleri ile toprağı havalandırır, toprağın derinlerindeki besinleri toplarmış. Böylece de diğer bitkilerin yaşamasını sağlarmış. Böcekler ve kuşlar içinde besin kaynağı oluyormuş.

Bahçe sevenlere düşen en önemli iş, bu yabani otların, bahçenin hangi bölümünde işe yaradığını keşfetmekmiş. Tıpkı bizlerin hayatında az da olsa işe yarar olumsuzluklar gibi.

Hayatınızda gelişmenizi engelleyen, hedeflerinizden uzaklaştıran, enerjinizi düşüren, şevkinizi, heyecanınızı, özgüveninizi azaltan hatta bazen yok eden yabani otlarınız yok mu? Bunların hepsi sizin bahçenizde yetişmiyor mu? Hepsini siz kendi ellerinizle suluyor ve hatta biçiyor, tekrar tekrar büyümesine çoğalmasına sebep olmuyor musuz?

Bizim iç sesimiz, bazen o kadar çok yoğunlaşıyor ki ne kadar olumsuz duygular varsa, bahçemizdeki yabani otlar misali her yanımızı sarıyor. “ İşte bak! Olmadı.  Yine başaramadın. Sen anlamazsın. Sen geri zekâlısın. Sen yapamadın… Ssssssseeeeeennn  ……”

Bir sürü sessiz çığlıklar yankılanır içinizde. Öylesine yankılanır ki artık o sese teslim olur, onu haklı çıkarmak için elinizden geleni yaparsınız ve de hiç farkına varamadan. Hepsine olmasa bile sizin en çok eksik olduğuna inandığınız duyguya tutunur ve inanarak kendinizi üzersiniz.

Hiç olmadık yerde, hiç olmadık bir konuda aslında çok iyi olduğunuza inandığınız halde azıcık bir olumsuzlukla kendinizi hemen geneller “bunu bir kere daha yapamamıştım, beceriksizim” diyerek kendinize hiç hata yapma şansı vermezsiniz.

Oysa bu duygularınızı kabul ederek, yine iç sesinizi harekete geçirip “olsun, herkes hata yapar, hata yapa yapa yapmamayı öğrenirim” diyebilmeyi başardığınızda kendinize daha çok değer vermiş olursunuz ki bu da bir süre sonra alışkanlık haline gelecektir. Yaptığınız herhangi bir olumsuzlukta içinizden “ hıııım bu durumda şu noktayı düzeltmeliyim” şeklinde düşünerek kendinizi genel olarak başarısız kılmak yerine geliştirilebilir yanınızı görmenizi sağlayacaktır.

Bir anlamda yabani otlarınızı yavaş yavaş çevresine zarar vermeden temizlemiş olacaksınız. Elbette her şey zamanla oturacak ve alışkanlık haline gelecektir. Bunu birkaç kez yapıp “olmuyor, ne kadar denedimse yine kendime haksızlık ediyorum” diyebilirsiniz. Ancak unutmayın ki damlaların sürekliliğidir kayaların oyulmasını sağlayan.

Bazen de bırakın akışa kendinizi, bırakın yabani otlar güneşi görsün. Onu gören börtü böcek sevinsin. Diğer bitkiler gün yüzüne çıksın. Öyle ya bizleri de bazen olumsuz duygular, yersiz korkular yönlendirmez mi? Ne olduğunu anlamasak bile korkar,  tedbirimizi alırız ve sonrasında “iyi ki böyle düşünmüşüm” deriz, tıpkı faydası dokunan yaban otları gibi. Ancak nerede nasıl olacağını bilmek şartıyla..

Sanırım bu düşünceye en çok çocukken sahiptik. Belki biraz da o yaşlarda onaylanma duygusunun çokluğu olsa gerek, hep yaptığımız şeylere “İyi ki böyle yapmışım, iyi ki böyle düşünmüşüm değil mi?” diye sorardık. Büyüdükçe bunun ayırtına vardık elbette, bazı durumları açıklarken “bunu iyi ki yapmışım” deriz.

Yine “çocukken” değince aklıma geldi. O tertemiz duygularımız kirlenmeden, zihnimiz kötü düşünceler oluşturmayı öğrenmeden önceki çocukluğumuzdan söz ediyorum. O zamanlarda bahçemize ne kadar iyi bakıyorduk değil mi? Çiçekler açmış, sebzeler meyveler olgunlaşmış.

Özgüvenimiz yerindeydi. Hiç kimseden korkmazdık. En güçlü bizdik. Bizi kimse yenemezdi. Bize yapamazsın dediklerinde, ısrarla tekrar ettiklerinde nasıl da kendimize güvenerek yapacağımızı bağırarak söylerdik. Nasıl da gözümüz karaydı, korkuyu fiziksel olarak canımız yanmadıkça hissetmezdik.

Sonra ne oldu da sesimiz kısıldı? Yapamayacağımız söylendiğinde sessizce bir kabul edişler yaşadık? Ne oldu bahçemize, mis kokulu leylaklara, güllere, hani dalına salıncak kurduğumuz ağaçlara, tatlı tatlı esen serinliğine neler oldu?

Büyümeye başladıkça, yaptığımız her yanlış yüzümüze sık sık söyleniyordu, bazen sözlü bazen fiziksel olarak. Her birinin izi gün geçtikçe daha derinleşiyor ve kalıplaşmış inançlarımızı oluşturuyordu. Gün geçtikçe büyüyor, büyürken de “ben önemsizim, ben değersizim, bbbbeeeeennnn …….   ” diyerek çocuk ruhumuzu kaybediyorduk, yabani otlar çevremizi sarıyordu. Bize biçilen değerler içinde, kalıplar içinde yaşamayı öğreniyorduk.

Bugün ise bize biçilen bu kalıpların, artık farkındayız. Bu olumsuz duygulardan olumluya geçmeyi, negatif düşüncelerden nasıl uzak durulacağını, aslında doğuştan var olan gücünüzü pozitif alanda nasıl kullanacağınızı ve enerjilerin yaşamınıza etkisini az çok öğrenmiş olmalısınız. Enerjiniz bol yabani otlarınız az olsun…..

Söylediklerinize dikkat edin; düşüncelere dönüşür…  Düşüncelerinize dikkat edin; duygularınıza dönüşür…  Duygularınıza dikkat edin; davranışlarınıza dönüşür… Davranışlarınıza dikkat edin; alışkanlıklarınıza dönüşür… Alışkanlıklarınıza dikkat edin; değerlerinize dönüşür…  Değerlerinize dikkat edin; karakterinize dönüşür…  Karakterinize dikkat edin; kaderinize dönüşür!… (M.Ghandi)