PKK TERÖRÜ – HDP – DOĞU VE GÜNEYDOĞU HALKIMIZ

Hainlik insanoğlunun yaratılışından bugüne kadar var. Habil ve Kabil’in hikayesi herkese örnek ve ibret olmalı. İnsanoğlu var olduğu sürece hainlikler var olmaya devam edecek. Bunun sınırı sonu yok. İşte birilerinin kullandığı alçak PKK terörü, masum insanların canını alırken, kalleşçe hareket etmesi doğal. Çünkü bu tip hainler bileği ve yüreği olmayan, inancı sıfır, kullanılmaya müsait, en alçak yaratıklardır. Sonunda ille de ve mutlaka kökleri kazınacak hak ettikleri çukurlardaki yerlerini alacaklardır. Halkın en son haince saldırılardan sonra öfkesinin taşması gösteriyor ki terör her ne kadar içimizi acıtsa canımızı yaksa da sonunda yok olup gidecekler. Türkiye’nin her yerinden aynı sesin yükselmesi aslında hain emelleri olanların da uykusunu kaçırmıştır. HDP’nin PKK Terörü konusunda net tavır koyması hem beklenir hem de gerekirken, bunları bir türlü yapamıyor olması durumdan vaziyet çıkarıp, birilerinin o binalara saldırmasını da mazur gösteremez. Provokatörler işte bugünler için vardır. Onların derdi, ülkemizde kaos ortamı yaratmaktır ki böyle olmayacağını Doğu ve Güneydoğu halkı da alçaklara gösterdi. Bakın, Van’dan, Cizre’den, Hakkâri’den, Diyarbakır’dan PKK terörüne karşı ortak bir ses yükseldi. On binlerce Doğu ve Güneydoğu halkı yani kardeşlerimiz, yani canlarımız, yani ciğerlerimiz ellerinde Türk Bayraklarıyla yürüyerek hem PKK’yla aralarında derin bir uçurum olduğunu gösterdiler, hem de PKK terörü karşısında bir türlü gereğini yapıp, mesafe koyamayan HDP’ye de önemli bir mesaj verdiler. Güneydoğu’da ve Doğuda halk artık söz konusu vatansa anlayışıyla sokaklara çıkıp, ellerindeki Ay Yıldızlı Bayrağın birlik ve beraberliğimizin sembolü olduğunu o alçaklara ve yanlış hesap ,içerisinde olan tüm emperyalist güçlere gösteriyor. Hele hele Bingöllü öğretmenin “Ben Anadolu’yum” adlı şiiri, işte Güneydoğudan yükselen müthiş bir duygu olarak hepimizin yüreğine su serperken, bizim Edirne’siyle Kars’ıyla, Sinop’uyla, Anamur’uyla, bir ve beraber olduğumuzu ne kadarda güzel ifade ediyor.

BEN ANADOLUYUM  Bir yanımdan şafak sökerken bir baştan bir başa Her gün selam veriyor güneş kurda kuşa. Dört mevsim bir yaşarım, yok cihanda böyle eş, Akşam sefasından ufuklardan batıyor güneş. İşte ben Anadolu’yum, yiğidim çatıktır kaşım, Bir babanın öz oğluyum, yedi kardaşım. Yedi oğlum var biri Aras’tır, bir ucunda serhat, Bir kızım var Dicle’dir, bir oğlum var Fırat, İki ikizim var; Seyhan, Ceyhan kıskançlık verirler yada, Her nesneye can verilir, yeşil Çukurova’da. Bir oğlum var, uzun boyludur rengi kızıl ya,  Bir kızım vardır, kaşları hilaldir adı Sakarya. İşte benim ben, ben Anadolu’yum. Ben Türküm, Kürdüm, Zaza’yım, Laz’ım, Çerkez’im, Dadaş’ım Dedik ya bir babanın öz oğluyum, yedi kardaşım Ben Karadeniz’de Lazım Hazar denizinde Abaz’ım Bir elimde kemençe bir elimde sazım. İşte benim ben, ben Anadolu’yum. Ağrı Dağında güvercinim. Bitlis’te Ahlat, Van’da Gevaşım Ben Bingöl dağların da çobanım, Muş ile kardaşım. Hakkari’de Ahmed-i Hani Feqiye Teyran’a kuşum Ben Cizre yollarında Mem-u Zin ile yoldaşım Batman da petrol, Diyarbakır ovasında pamuk, Melikahmet dükkanın da kumaşım. Siirt’te Koçero Mardin’de Süryani Antep’te Şahin, Urfa’da Halil-ul Rahman sofrasında aşım. Ben Erzincan’da Terzi Baba Elazığ’da Gagoşum. Ben Munzur’da alevi, Sıvas’ta kızılbaşım. İşte benim ben, ben Anadolu’yum Ben Hatay’ da Arabım Habib-i Neccar’a yandaşım Ben Malatya, Adıyaman, ben Maraş’ım, Ben Kayseri, Kırşehir, Kırıkkale, eğilmez başım. Ben Yozgat, Tokat, Ankara vatan duvarında taşım. Adana, Antalya, İzmir, Bursa’dan hoşum Sakarya, İzmit, İstanbul aşkıylan sarhoşum Egede efe Trakyada Roman Marmarada Mamoşum Ben Yurtta sulh Cihanda barışım Ben Kuranı Kerim in ışığında çağdaşım Ben Anadolu erenleri Mevlana, Yunus, Hacı Bektaşım Ey sevgili! kendine gel ,sen bensin ben sizim. Çanakkale’de yatan binlerce kefensizim. Beni benden ayırmak ne mümkün, Aynı bedenim, aynı kemiğim, aynı tırnağım, aynı dişim. Ben anayım, ben babayım, ben dayı, yegenim, ben eşim. Ya Rabbi sana arzu-yu niyazım var ayırma beni haktan. Ya rab koru beni düşmanlardan dış mihraklardan. Otuz beş yıldır ne baharım var ne yazım, mevsimde kışım. Ben üzgünüm, ben kırgınım, ben ağlayan gözlerde yaşım. Ben GÜRHAN’ım, garip ozanım, bu topraklarda vatandaşım. Hacı GÜRHAN