Yeşil Saplı,Kırmızı Çiçek

Yeşil Saplı,Kırmızı Çiçek

Geçenlerde çok güzel bir yazıya rastladım..

Son derece etkilendiğim ve aynı fikirde olduğum bir yazıydı.

Bunu sizlerle de   paylaşmak istiyorum..

Çünkü,tam da bunu yapabiliyoruz bazen çocuklara…

Çok akıllı bir çocuk okula başlar..

Birgün öğretmeni derste,resim yapacaklarını söyler..

” Ne güzel” diye düşünür çocuk..

Çünkü ,resim yapmayı inanılmaz çok sevmektedir..

Çocuk hemen boyalarını çıkarır  ve çizmeye başlar..

Öğretmen,” Durun başlamayın ,der..herkes hazır olana kadar bekletir ..

Tüm öğrenciler hazır olunca,

”Çiçek çizmesini öğreneceğiz  çocuklar ,der.

”Ne güzel,diye düşünür çocuk..

Çiçek çizmeyi çok sever çünkü..Hemen en güzellerini yapmaya başlar..Pembe,mavi,

turuncu boyaları ile resimler yapar..

Ama öğretmen,”Durun,size nasıl çizileceğini göstereceğim”,der..

Ve sapı yeşil,kırmızı bir çiçek çiçek çizer tahtaya..

” İşte böyle çizeceksiniz,şimdi yapabilirsiniz”,der..

Küçük çocuk,bir öğretmeninin yaptığı çiçeğe bakar,bir de kendi çizdiği çiçeğe..

Kendi çiçeğini çok beğenmiştir ,ama bunu öğretmenine söyleyemez.Defterine yeni bir sayfa açıp,

öğretmeni gibi yeşil saplı bir çiçek çizer…

Ertesi hafta öğretmen,”Bugün çamurdan bir şeyler Yapacağız çocuklar dedi.

” Ne güzel ”dedi çocuk,çamurla oynamayı çok severdi çünkü..Çamurla bir sürü şey yapabiliyordu..Yılanlar,adamlar

kamyonlar..

Başladı sevinçle çamuru yoğurmaya,Öğretmen

”durun dedi,başlamayın.”.”Çanak yapmayı öğreteceğim size..”

Çanak yapmayı da çok severdi..Boy boy,renk renk,şekil şekil çanaklar hayal etti..

Öğretmen yine bir çanak yaptı koydu ortaya..

Çocuk bir kendi çanağına baktı,bir de öğretmenin yaptığına.Kendi çanağı daha güzeldi..Ama yine söyleyemedi..

Çamuru yuvarladı,yeniden yaptı çanağını,öğretmenin yaptığı gibi..

Ve çok geçmeden çocuk beklemeyi öğrendi,izlemeyi,her şeyi öğretmeni gibi yapmayı..

Fakat birdenbire başka bir şehre taşındılar.

Çocuk başka bir okula gitti

Daha ilk günden  öğretmeni”şimdi resim yapacağız” dedi.

Çok sevindi çocuk  ve başladı öğretmenini beklemeye..

Ama öğretmen hiçbir şey söylemedi,başladı sınıfta dolaşmaya..

Küçük çocuğa bakıp sordu”,resim yapmak  istemiyor musun..”

”istiyorum,”dedi küçük çocuk

”.Ama ne resmi yapacağım? ”..

” Ne resmi istersen ”dedi öğretmen

” Nasıl çizmeliyim”,diye sordu çocuk..

” Nasıl istersen dedi”,öğretmen.

”istediğim renk mi,”diye sordu çocuk…

”  istediğin renk” dedi öğretmen..

Eğer herkes aynı resmi yaparsa ve aynı renkleri kullanırsa kimin neyi yaptığını nasıl anlarım ben ”dedi öğretmen..

” bilmem ”dedi çocuk..

Ve  başladı çizmeye….

Kırmızı bir çiçek ve sapı da yeşil….

Helen Buckley..

Bu yazıyı okuduğumda,nasıl da hatalar yapıyoruz biz büyükler dedim..

Herkes tek tip olursa,renk kalır mı yeryüzünde..Hele ki,sanatsa konu daha da acıçç

Çünkü sanat,,özgür düşünce ister.

Çocukların son derece renkli ve yaratıcı kendi iç dünyaları varken,biz onları kalıplara

sokmayalım derim.

Onun güzel ve renkli dünyasına müdahele etmek,onun dünyasını talan etmektir..

Renklerine karışmak,yapacaklarını dikte etmek,yaptıklarını eleştirmek,pırıl pırıl dünyasını yok etmektir..

Bırakın ne istiyorlarsa çizsinler..

Ne renk istiyorlarsa boyasınlar..

Belki yeşil bir gökyüzü,maviden daha neşelidir..

Ya da pembe ağaçlar,kırmızı yaprakları daha çok seviyordur..

SANATLA KALIN….BANU DEVRİM..