Uzun zamandır Ayşe teyze ortalıkta görünmüyordu. Ben de kendi kendime soruyordum, nerede kaldı benim nur yüzlü sivri dilli Ayşe teyzem diye ki kapıda belirdi. ‘Sana söyleyeceklerim var’ diye oturdu. ‘De bakalım can teyzem’ dedim. ‘Beni yumuşatmaya çalışma yemezler’ dedi. Makineli tüfek gibi ateş etmeye başladı. Gitmiş Çarşamba Pazarına torbasını çıkardı gösterdi. ‘Şunu dolduramadım bile, bana göre çok ama 150 liram gitti’ dedi. Şöyle içine bir göz gezdirdim zeytin, sebze, meyve gibi şeyler var. ‘Oğlum’ dedi, ‘bu parayla nasıl geçinilir bilmem. Bir türlü çarşı pazarı denk getiremiyorum. Sen de pişmiş kelle gibi suratıma bakıyorsun.’ ‘E ne yapayım Ayşe teyze’ dedim. Beni kötü kötü konuşturma bunları her gün yaz bir gün bile ara verme bir gün git Pazartesi pazarına bir gün git, Salı pazarına bir gün Çarşamba pazarına ne kadar Pazar varsa gez filelere şöyle bir bak kafanı kaldır. Bir de fiyatlara bak. Aldığımız emekli zammı zaten Temmuz’daydı uçtu gitti. Benim asker yeğenimin tabiriyle içeri vardiya çalışıyoruz. Bu para Hasan amcanla bana yetmiyorsa çocuklarını evlendirmemiş, hatta okutan emekliler ne yapsın. Biz emeklilik sonrası rahat bir hayat yaşar, dinleniriz falan dedik hala emeklemekten bıktık usandık da torunlara dahi bayramlarda dahi olsa bile şöyle göğsümüzü gere gere harçlık veremiyoruz. Sağ olsun çocuklar bizi üzmemek için para veriyor bayramda çocukların parasını yine torunlara veriyoruz. Enflasyonun durduğu yok, bizim de maaşların yukarı çıktığı yok. Çok öfkeliyim ama hadi yine sana kıyamadım bu kadar yeter.
