Bir zamanlar Gölcük’te hüzünlü bir kadın vardı. Ay yüzlü, kara gözlü, durgun ve belli ki büyük bir travma yaşayan kadın. Onunla konuşma fırsatı hiç bulamadık çünkü konuşmuyordu. Sadece yürüyor, zaman zaman duraksıyor ve kendi kendine bir şeyler mırıldanıyordu. O günlerde yazdığım makale üzerine Kaymakamlık tarafından bir araştırma yapıldı lakin hüzünlü kadınının o hüznü hiç geçmedi, hep öyle kaldı. Belli ki içinde fırtınalar kopuyor, yüreği yangın yeriydi. Düşündüm acaba neden diye. Ne yaşamıştı da o hale gelmişti. Sonra onu yollarda, sokaklarda tek başına dolaşırken gördüm, bir süre sonra kaybolup gitti. Hali nedir nicedir bilen yok. Bunu neden anlatıyorum diye soracak olursanız hayatı mendil olan küçücük çocukların içerisinde acaba onun da çocuğu var mıydı? Başına bir hal gelmiş o kadın o travmaları acaba ondan mı yaşamıştı bilemedim. Bugün yine cadde ve sokaklarda hatta ana yola çıkarken kırmızı ışığın olduğu yerlerde araçlar durduğunda yanınıza küçücük çocuklar yaklaşır. Ellerinde bir kağıt mendil, alsana abi alsana abla derler. Onları gecenin kör karanlığında da görmeniz mümkün. Aklıma birden o çocukları canlarını tehlikeye atacak kadar oralara gönderen aileleri aklıma gelir. Ya bir araba çarpsa, ya kötü niyetli bir ahlaksızın saldırısına uğrasa o körpecik yavrular ne yapacak? Ne kadar çok yazıp çizsek de o mendil satan çocuklar oralarda dolaşmaya devam ediyor. Bunları yapmamalıyız. O ailelere mutlaka ikaz edilmeli, tedbirler hiç vakit geçirilmeden alınmalı. Hayatı mendil olan kimileri de sanki bana biraz da istismarcı gibi geliyor. Bir kadın veya bir adam. Kucağında küçücük bir çocuk, arabalara yaklaşıp mendil alır mısınız diye soruyor. Hoş ne verirseniz alıyorlar ama bir 1 lira ama 5 lira. Peki, onların orada o soğuğa rağmen o minicik yavrunun hayatını tehlikeye atmasına rağmen bunlar görülmez ve önlenmez mi? Aslında bu tip aileler toplanmalı. Ne dertleri ne şikayetleri var sorulmalı. Niçin o çocukların hayatını tehlikeye attığının hesabı da sorulmalı. Bazen o çocukları elinde tartı aletiyle görüyorsunuz. Tartalım mı abi, tartalım mı abla? Vereceğiniz para bile çok değil. 1 lira verdiğinizde bile mutlu oluyor. İyi güzel de okulda olması gereken saatlerde o çocuklar niye sokakta? İşte bunlar ilçemize yakışmıyor. Halbuki devlet yardım yapıyor. Devletimiz ellerini üzerlerinden fakir fukarayı çekmiyor. Erzakını, yakacağını, giysisini veriyor. Nakit para yardımında da bulunuyor. Şimdi bütün bu gerçekler orta yerde dururken o çocuklar niçin sokakta? İşte mutlaka bunun cevabını o ailelerden sormak zorundayız. Bir yerde bir yanlışlıklar var ki o minicik yavruların hayatı mendil olmuş sonra o mendille gözyaşları silinmek zorunda kalınmasın.
