FİYAT ARTIŞLARI
Dövizdeki yükselişlerin piyasalara yansıması çok aşırı olunca Cumhurbaşkanı Erdoğan “Fırsatçıları belediye zabıtasına şikayet edin” dedi. Çok ta doğru söyledi. Bu nedir böyle arkadaş? Saim Zeytin’in 40 liraya aldığı tereyağı 65 liraya çıkınca gözleri fal taşı gibi açılmıştı. Kasiyer hanıma “Bir yanlışlık olmasın” dediğinde “Yok, bir yanlışlık” cevabı tereyağlı makarnanın da Saim’in tabiriyle tadını kaçırdı. Fiyat artışlarını makul olduğu sürece kabul edebiliriz. Aşırıya kaçtığında bu fırsatçılığa girer ki milletin sofrasından lokmaların eksik olması gibi bir sonuç doğurur. Görüyoruz ki Sayın Cumhurbaşkanının sözleri toplumda da önemli bir yer buldu ki, vatandaşların şikayetleri yağmur gibi yağmaya başladı. Belediye zabıtaları bir çok yerde fiyat etiket kontrolü yaparak cezalar da kestiğine göre, demek ki fırsatçılık konusunda Cumhurbaşkanının sözleri haklı. En çok konuştuğumuz konuların başında da ekmek geliyordu. 1 lira 25 kuruştan satılan ekmek, 1,5 liraya çıkınca; ilgili bakanlık yıl sonuna kadar ekmeğin fiyatının değişmeyeceğini söyledi. Ekmek tabi ki çok önemli sofraların olmazsa olmazı. Eğer bir ekmek belli kurumlara 5 bin, 10 bin adet veriliyor ve bir liranın altında oralara satılıyorsa; bunu vatandaşa da aynı fiyattan vermek gerekmez mi? Fırıncılar un çuvalının büyük oranda zamlandığını söylüyorlar, doğrudur. Maliyetin arttığını ifade ediyorlar, bu da doğrudur. Ancak şu da doğru; toplu olarak ekmeği 1 liranın altında verenler kar etmiyor mu? Kim zararına mal satar ki? Üstelik bir değil, iki değil; bu her gün o kurumlara verilen ekmekten bahsediyorum. Bir başka konu da bakkallara marketlere verilen ekmekler. Doğal olarak bizim 1.25 kuruştan aldığımız ekmeği bakkallar ve bayiler belli bir kar oranıysa satıyorlar. İşin içine rekabet girince, müşteri kaçırmamak adına fırıncılar yüksek kar oranıyla ekmek verince, durum böyle oluyor. O zaman şunu yapmak lazım; fırıncılar toplanır herkes aynı oranda bir kar tespit eder, bakkal ve bayilere o orandan ekmek verilir, böylece vatandaşın yediği ekmeğin fiyatı da artmamış ve dengelenmiş olur. İşin sürekli değişen etiketler konusuna gelince; fırsatçılık vatandaşa yapılabilecek bir kötülüktür. Bir de şunu belirtelim bir yerli malı logosu uygulaması yapılıyor, bunları vatandaş Gölcük’te de görmek istiyor.
BİZİM ÇOCUKLAR BÜYÜYORLAR GALİBA
Bir zamanlar, uzak ülkelerden birisinde, küçük bir okul vardı ve burada çocuklar yaşlı bir öğretmenden ahlâk, dilbilgisi, matematik vs. gibi dersleri öğreniyorlardı.
Ancak, öğretmen öylesine sert ve disiplinliydi ki, öğrencilerin hepsinin ondan ödü kopuyordu. Hele de yaramazlık yapmışlarsa…
Öğrenciler ders çalışırken, öğretmen bir yandan onları gözetler, bir yandan da bir şeyler yerdi. Derslikteki dolabından küçük bir sepet çıkarır ve büyük bir iştahla sepetten aldığı şeyleri alıştırırdı. Bu arada çocukları büyük bir ciddiyetle uyarırdı: “Bu sadece büyüklerin yiyebileceği bir şey. Çocuklar yerlerse zehirlenip ölebilirler.”
Çocuklar bu sözlerle daha da meraklanırlar, ama öğretmenlerinin ne yediğini bir türlü keşfedemezlerdi. Derken, bir gün öğretmenin bir işi çıktı ve şehre gitti.. Giderken de çocuklara sıkı sıkı tembihledi: “Ben yokken dersinizi güzelce çalışın ve sakın yaramazlık yapmayın.”
Karşı konulmaz merak duygusuna kapılan birkaç büyük öğrenci, öğretmenin dolabına bakıp, zehirli olduğu iddia edilen o gizli yiyeceğin ne olduğunu anlamaya karar verdi. Dolabı açtıklarında, hasır sepetin içinde kurutulmuş hurmalar olduğunu gördüler. Öğretmenin, sadece büyüklere mahsus olan bu yiyecekleri ilaç olarak kullandığını düşündüler. Sırrı keşfeden ve böyle lezzetli yiyecekleri bulan çocuklar, bunların kime ait olduğunu hepten unutup hurmaların ağız suyu akıtan cazibesine mağlup oldular. Önce dolaptan sepeti çıkaranlar, sonra cesaretli olanlar birer-ikişer tane hurmayı şapur şupur yemeye başladı. Çok geçmeden bütün öğrenciler harekete geçti ve bir anda sepette tek bir tane bile hurma kalmadı. Ziyafet sona erince, çocukların aklı başına geldi ve ne yaptıklarını fark ettiler. İçlerini büyük bir kaygı kapladı: “Döndüğünde öğretmenimize ne diyeceğiz?” diye kara kara düşündüler.
Fazla sert olmayan bir ceza alabilmek için, hocalarının kabul edebileceği bir takım mazeretler bulmak için beyinlerini zorladılar. Çocuklardan genelde sessiz olan birisi bir fikir attı ortaya. Öğretmenin içine mürekkep koyduğu çok değerli taş hokkayı masadan alıp yere attı. İkiye bölünen hokkanın içindeki siyah mürekkebi öğretmenin sandalyesinin her tarafına döktü. Sonra da öğretmenin masasını tepetaklak edip herkese yere yatmalarını ve her taraflarını battaniyeyle örtmelerini söyledi. İkindi vakti öğretmen şehirden döndü. Dersliğin kapısını açıp da odadaki darmadağınıklığı görünce ne diyeceğini şaşırdı. Her tarafa saçılmış mürekkep, tersine dönmüş masa, örtülere bürünmüş ve sersem sersem bakan öğrenciler. Manzaradan hayrete düşen öğretmen bağırdı: “Neler oluyor burada? Ne oldu, anlatın hemen!”
Kurnaz öğrenci yavaşça ayağa kalktı ve yüzünde korkunç bir acıyla şöyle dedi: “Hocam, teneffüste oyun oynarken kazayla masanızı devirdik, hokkanızı kırdık. Ne yapacağımızı bilemedik. Sonunda hepimiz bu affedilmez yaramazlığımız için ölmeye karar verdik. Ve sepeti çıkarıp içindekilerden yedik. Şimdi zehirin etkisini göstermesini bekliyoruz. Çok, çok üzgünüz hocam.”
Derin ve uzun bir nefes alan hoca tek kelime etmeden dışarı çıktı ve “Hımmm” dedi kendi kendisine. “Bizim çocuklar büyüyorlar galiba!”
Kıssadan hisse: Akıl akıldan üstündür…
