YAŞARKEN YAŞAMAK
Yahya Kemal Beyatlı’nın bir şiirinde dediği gibi “İnsan âlemde hayal ettiği
müddetçe yaşar.”
Yaşarken hayaller kurar, kurduğumuz hayallerin içinde yaşarız.
Kimi zaman ertelediğimiz kimi zaman gerçekleştiremediğimiz, kimi zaman da ileri
tarihlere atıp bir türlü ilgilenemediğimiz hayaller.
Zaman öyle bir ilerler ki ertelenen hayallerinizi yapmak istediğinizde bir de
bakmışsınız yaşanmamış hayallerle birlikte yıllar geride kalmış.
Ne fark eder ki?
Siz yeter ki onu gerçekleştirmek için aynı isteği, aynı duyguyu, aynı heyecanı
yaşayın. Yapabilme olanaklarına da sahipseniz o yıllar geride kalmış olsa da bir
önemi var mı?
“Gerçekten yaşadım mı?” Sonuçta bu sorunun cevabını siz verecekseniz eğer (ki
öyle) başkalarının bu konu da ne düşündüklerinin de bir önemi var mı?
Hadi şimdi gözlerini kapat, kendine, kendin için Psikolog ve yazar Prof. Dr. Doğan
Cüceloğlu’nun (ışıklar içinde uyusun) bu çok değerli ve çok anlamlı olan sorusunu
sor.
“Ben gerçekten, kendim için yaşadım mı?
“Evet!” diyorsanız harikasınız.
Diyemiyor ve başkaları için yaşadığınızı düşünüyorsanız o zaman bugünden
başlayarak kendiniz için yaşayın. Her şeyi yeni baştan düşünün ve neler
yapabileceğiniz konusunda yaratıcı yönlerinizi kullanın.
Çünkü siz değerli ve biriciksiniz. Pek çok yaratıcı düşüncenin de sahibisiniz. Yeter ki
başlayın.
Çünkü hiçbir şey için geç değildir, sadece olması gereken olur ve o zaman da
olması gerekenler olmuştur. Şimdi yine özgürce hayaller kurabilir ve inşa etmeye
başlayabilirsiniz.
Hangi yaşta olursanız olun genç-yaşlı hiç fark etmez ne yapmak istiyorsanız sadece
kendiniz için yapın. Bırakın kendinizi yaşarken istediğiniz gibi yaşayın. İnanın bir
engel varsa o da “SİZ”SİNİZ.
Düşüncelerinize engel koymadan hayalleriniz gerçek olsun…
Sevgiyle mutlu kalın… (aysuazak@hotmail.com – @azakaysu)
Okulun ilk günü, profesör kendisini tanıttıktan sonra, sınıfta daha önce
tanımadığımız birisiyle tanışmamızı istedi. Ben etrafıma bakınırken omzuma
yumuşacık bir el dokundu. Döndüğümde karşımda yüzü kırış kırış yaşlı bir kadın
gördüm.
“Merhaba, Ben Rose!” dedi. “87 yaşındayım. Eh, tanıştığımıza göre seni
kucaklayabilir miyim?”
Güldüm. “Elbette!” dedim. O bana bir nine sıcaklığıyla sarılırken kulağına şakayla:
“Bu kadar genç ve masum bir yaşta üniversitede ne işin var?” diye fısıldadım.
Kahkahayla cevapladı sorumu:
“Buraya zengin bir hoca bulup evlenmeye, birkaç çocuk doğurmaya geldim. Sonra
emekli olup dünya turuna çıkacağım!”
“Hayır hayır ciddiyim!” diye atıldım. Bu yaşında onu üniversiteye getiren şeyi
öğrenmek istiyordum. Açıklaması basitti:
“Hep üniversite eğitimi almak isterdim ve şimdi de alıyorum!”
Dersten sonra kantine gidip, birer sütlü çikolata içtik. Hemen arkadaş olmuştuk.
Ertesi gün ve ertesi üç ay, sınıftan hep birlikte çıktık ve hep birlikte kantine
uğradık. Öyle akıllı ve öyle deneyimli ki, onu dinlemekle, derslerden daha çok
öğrendiğimi hissediyordum.
Sömestr boyunca Rose kampusun gözbebeği oldu. Nereye gitse etrafı çevriliyor,
çok çabuk arkadaş ediniyordu. İyi giyinmeyi seviyor, diğer öğrencilerin ilgisini
çekmeye bayılıyordu. Rose hayatını yaşıyordu. Hepimizden daha canlı, daha dolu
yaşıyordu.
Dönem sonunda, hepimize hitap eden bir konuşma yaptı Rose. Orada bize verdiği
dersi unutmama imkan yok. Konuşmasını önceden hazırlamış ve bir yoğun karta
kocaman kocaman yazmıştı.
Elinde bu deste ile kürsüye yürürken, kartları elinden düşürdü. Konuşma
darmadağın olmuştu. Şaşkın, biraz da utanmış halde, mikrofona doğru eğildi:
“Ne kadar beceriksizim, değil mi? Özür dilerim. Çok heyecanın sonucunu
görüyorsunuz. Şimdi bu kartları toplasam bile onları yeniden sıraya koymam
mümkün değil. Onun için ben en iyisi sizlere aklımda kalanı söyleyim, olur mu?”
Biz kahkahalarla gülerken, o bardaktan bir yudum su aldı ve konuşmasına başladı:
“Yaşlandığımız için, yaşamaktan, hayattan tat almaktan geçemeyiz. Bunlardan
vazgeçtiğimiz için yaşlanırız asıl. Genç kalmanın, mutlu olmanın ve başarıya
ulaşmanın bir kaç sırrı var sadece:
Her gün gülmek, yaşama katacak mizah ve anlam bulmak. Bir rüyanız olmalı
mutlaka. Rüyalarınızı kaybettiniz mi, ölürsünüz. Etrafımızda bulunan pek çok kişi
ölü aslında ve bundan kendilerinin bile haberi yok.
Ayrıca, yaşlanmakla büyümek arasında pek çok büyük bir fark vardır. Eğer 19
yaşındaysanız ve hiç bir şey yapmadan, hiçbir şey üretmeden bir yıl sırtüsü
yatarsanız, sadece bir yaş yaşlanır, yaşınız 20 olur.
Ben 87 yaşındayım ve ben de bir yıl hiçbir şey yapmadan, hiçbir şey üretmeden
sırtüstü yatarsam, 88 yaşımda olurum. Herkes bir yılda bir yaş yaşlanır. Bunun için
özel bir yetenek ya da bilgiye ihtiyaç yoktur
Oysa bir yaş daha büyümek için, mutlaka bir şeyler yapmak, üretmek, kendini
geliştirecek fırsatları bulmak ve kullanmak gerekir.
Asla pişman olmayın. Biz yaşlılar, genelde yaptıklarımızdan değil,
yapmadıklarımızdan pişman oluruz çünkü.
Ölümden korkan insanlar, pişman olanlardır. Pişman olmaktan korktukları için hiçbir şey yapmayanlardır.”(alıntı)
