HİSSETMEK ÜZERİNE
Yaşamak bir sanat..
Tabi bunu sadece hissederek yapabiliriz.
Uzun yıllardır resim yapıyorum.Bu işe gönül vermek ve hayata geçirmek
bir ömür gerektirdi.Bunlar hep yaşamın güzel yanıydı benim için.Elimden
gelenin en iyisini yapabilmek ilk amacım oldu daima…
Sanırım bu yolda en değerli olan,hislerimle yaşamaktı..
Hissetmek insani bir özellikti..
Ağlamak,gülmek,sevmek,nefret etmek..
Herşey insanda var olan duygular..Biz içimizde hangisini beslersek,o bize hakim
olur.
Yolda gördüğümüz bir hayvanın başını okşamak,açsa bir şeyler vermek güzel bir
duygudur.Ya da ona tekme atmak,zarar vermek.İki harekette bize aittir.
Çiçekleri sevmek,doğaya hayranlıkla bakmak,çocukların neşesine katılabilmek,
yaşlılara hürmet etmek hep özel duygular..
Bunları yaptığınızda,ruhunuzun havalara uçtuğunu ve bunu da bir şekilde bir yerlere
akıttığınızı göreceksiniz.Mesela resim yapmak gibi,mesela şiir yazmak gibi,ya da
yazmak gibi saatlerce..
Bana resim öğrenmeye gelen tüm kursiyerlerim,resim yapmaya başladıktan sonra
hayata bakışlarının değiştiğini ve daha detaylı baktıklarını söylerler.Bu da bana gurur
verir.Derim ki,işte hayata yine güzel insanlar katıldı.
Çünkü,güzel bakan ve güzel yaşayan insanlardan kimseye zarar gelmez.Bilhassa
olumlu duyguları ile hayatın rengi olurlar..
Benim yaşadıklarım da bundan ibaret..Sev ve hisset..
Bir de hislerini bir yerlere dökebilirsen ,değme keyfine..
Resim yapmaya ara verdiğim zamanlarda ,mutlaka bir şeyler yazarım..Küçük pembe
kaplı,süslü güzel defterlerime..Bu bazen iki dize şiir olur ,bazen de satırlarca yazılmış
yazılar.Bu ruhun bir yerlere akmasıdır..Bazen fırça olur bu,bazen de kalem..
Yolda karşılaştığım yaşlı bir ihtiyar,heyecanla zıplayan neşeli bir çocuk,puslu bir pencerede
sardunyasını sulayan bir kadın..
Bazen nazlı nazlı salınan bir güvercin,bazen de sahile varma telaşındaki bir vapurdur
ruhumu harekete geçiren.
Çoğu insan bunları gördüğünde öylece bakar ve unutur..Oysa bizler gibi hissettiklerine
değer verenler,bunları bir yerlere kaydeder ve yeri geldiğinde de,aktarırlar..
Hayat her zaman toz pembe değil maalesef..Bazen grilere döndüğünde,hafızamıza
yerleştirdiğimiz o güzel kayıtlara dönmek ve onlarla avunmak ta bir sanattır sanırım..
Çünkü,o kayıtlar ve değer verdiğimiz anılar bizi besleyen ve gülümseten şeylerdir.
Hani difrize kışlık ihtiyaçlarını depolayan kadınlar vardır ya,yazdan uğraşıp didinip..
İşte bizler de bu hamarat kadınlar gibi,güzel anıları bir yerlere saklayıp,ihtiyaç anında
çıkarmaya ve hayat vermeye devam etmeliyiz.Ruhumuzun dinç ve sevgiyle kalması bizi
diğer öfkeli ve soğuk insanlardan ayrı tutar çünkü..
Sevebilmek özel bir yetenektir ,kırmadan
dökmeden.Diğerlerinin fırtınalarını uzaktan hissetmek ve bir sandal olmak kolay iş midir..
Ya da,size anlatılmayanı anlamak..Çaresiz insanın gözlerini okumak,ruhunu duymak..
Gözlerde akacak yaşları,mendile düşmeden yakalamak..
Herşeyin sıradanlaştığı ve sosyal medya sayesinde naylonlaştığı bu zamane yıllarını
yaralar almadan ve sevgimizi kaybetmeden yaşayabilmek en büyük dileğim..
Çünkü, sevgi bir sözcük olmaktan çıkıp,gerçek anlamını bulduğunda ve birbirini tamamladığında
bize verilen bu yüce duygu yerine yerleşmiş ve heba olmamış oluyor..
Sevgiyle kalın..
Sanatla kalın..