Şimdi sorsan ‘Çocuklar başımızın tacı’ derler. ‘Biz çocuklarımız için yaşıyoruz’ diye söylerler. ‘Onlar birer çiçektir koklamaya dahi kıyamıyoruz’ duygusallığı yaşarlar, derler de derler, söylerler de söylerler. O halde bir atasözünü hatırlatalım. ‘Lafla peynir gemisi yürümez.’ Koronada fatura şimdi çocuklara doğru çıkıyor. Hani şu hiç kıyamadıklarımız, onlar için yaşadıklarımızı söylediğimiz evlatlara sıra geldi. İnatla sürdürülen aşı olmama garabeti yüzünden toplumda %75 i bulması gereken aşılama oranına ulaşamadık. Şimdi tek çıkar yol çocuklar onlar aşılanacaklar. Öyle olsun ki hedef kitle sayısına ulaşılsın. Yani sonuç şu; akılları sıra kendilerini koruduklarını zannedenler şimdi o kafaya göre çocuklarını ateşe atıyorlar. Evet çocukların aşılanması da tabi ki önemli evlatları da koronadan korumak lazım. Peki biz tüm aşı süreçlerini büyükler olarak tamamlasaydık aşıya gerek kalacak mıydı? Daha doğrusu çocukların aşılanmasına ihtiyaç duyulacak mıydı? Amiyane tabiriyle bu iş bindiğin dalı kesmek gibi bir şey. Vaka sayıları hala korkunç rakamlarda, vefat edenler de doğal olarak düşmüyor. Bir türlü durduğumuz kırmızı ışıktan yeşile geçmeyi beceremiyoruz. Bir inatlaşma sürüp gidiyor. Şimdi kendileri aşı olmayanlar eğer aşı olmazlarsa çocuklarda okullara gidemeyecek diye bir usul uygulanırsa ne yapacaklar? Evet büyüklerin anlamsız inadının faturası geldi dolaştı toplumun tamamının çocuklarına çıktı..