Zaman zaman kullandığımız kelimelerden biri aslında. İçinde bulunduğumuz durumun pişmanlığını yaşarken az da olsa bu kelimeleri kullanırız.
Bu arada farkında olmadan gelişiyoruz, farklı bakış açıları ediniyor, bilgileniyoruz. Bir başka deyişle deneyimlerimiz ve bu doğrultuda inançlarımız olumlu ya da olumsuz artıyor, tecrübe ediniyoruz ve sonrasında diyoruz ki “keşke”.
“Eğer” ile başlar. “Meğer” ile devam eder. “Keşke” ile son bulur, cümlelerimiz zaman zaman.
KEŞKE kelimesi, pişmanlık anlamı taşıyor olmasına rağmen bazen de bizlerin olgunlaşmasını “iyi ki” diyebileceğimiz durumları oluşturuyor.
Aslında biz yine biziz. Yaşadık, gördük, deneyimledik sadece tecrübemiz azdı. Bugünle farkımız, tecrübelerimiz ve aldığımız dersler. Tabi alabildiysek.
Eğer, çocuklarım küçükken zaman ayırabilseydim, şimdi bazı şeyler güzel olurdu.
MEĞER ben akışa öyle kapılmışım ki olanların farkında değilmişim.
KEŞKE ilk deneyimlerinde yol gösterici olsaydım, şimdikinden daha iyi olurdu.”
“Eğer, birinci yarıyılda dersime çok çalışsaydım, karnem de zayıf olmazdı.
meğer, ne gereksiz şeylerle uğraşmışım. keşke çok çalışıp daha iyi notlar alsaydım.”
“Eğer, bu ödevi vaktinde bitirseydim, çok sevdiğim filmi izlerdim. meğer vaktinde bitmeyen her iş mutsuz edermiş. keşkE zamanımı iyi kullansaydım, şimdi filmimi izler, keyfime bakardım.”
İşte böyle, İran atasözüne göre “eğer”le başlayan cümlelerin ardından bazen “keşke”ler de gelebiliyor.
“Eğer ile Meğer” i evlendirdiler, “keşke” adlı çocukları oldu. İran Atasözü”
Bilinmeyen, farkına varılmayan bir durum için kullanılan “meğer” sözünü, aslında fazla kullanmıyoruz ya da ben pek rastlamıyor olabilirim.
Ancak “keşke” dediğimiz anlar hepimizin hayatında yer alıyor. “Ben hiç keşke demedim ve hayatımda “keşke”lere yer yoktur.” diyeniniz var mıdır? Kendimden yola çıkarak söyleyecek olursam sanmıyorum. Olsa da çok azdır.
Önemli olan ciddi kararları alırken “keşke” dememek.
“Eğer, bu hayatı tercih etmeseydiniz, nasıl bir yaşam içinde olurdunuz?
Eğer geçmişe bakabiliyorsanız, yaptığınız şeylerden bugün neleri değiştirmek isterdiniz ve kendinizi hangi alanlarda yenilemeyi düşünürdünüz?”
EĞER sizlere böyle sorular sorulsaydı nasıl cevaplar verirdiniz?
Cevaplarınız olumlu da olumsuz da olsa lütfen önce kabul edin. Olanı olduğu gibi kabul edin.
Sonra, olumsuz cevaplarınız için bu soruyu sorarak, (Ne yapsaydım bu böyle olmazdı?) cevabını bulmaya çalışın. İçinizden gelen sese kulak verin lütfen, o size eşlik edecektir.
Benim de “keşke”lerim var elbette, aldığım olumlu olumsuz bir sürü de ders. İç sesimi dinlediğimde kendimi kandıramıyorum ve ben de çoğunluğun arasındayım.
Benim de hayatın akışına fazla kapıldığım zamanlar oldu. Sonrasında da “keşke” derken buldum kendimi.
“Eğer, Kuantum Yaşam ve Öğrenci Koçluğu eğitimini daha önce alsaydım, bazı şeyler eksik kalmazdı.
meğer, bazen gereksiz şeylerle uğraşmışım.
keşke adını ilk duyduğum zamanlarda bu eğitimi alsaydım daha iyi olurdu.
“Eğer, İngilizce konuşmayı daha önce öğrenseydim, İngilizce yazılmış eğitimle ilgili yazılardan uzak kalmazdım.
meğer, hiç düşünememişim. keşke önceden düşünebilseydim, İngilizce hikâye kitaplarını bile okuyabilirdim.”
Aslında her karar verişimde durup bir silkelenseydim, içinde bulunduğum durumu 5N1K’ya göre değerlendirerek, kime göre, neye göre yapmalıyım ya da yapmamalıyım?
Neden ve nerede; nasıl, ne zaman yapmam gerektiğini gözden geçirerek kararlarıma yön verebilirdim. (Tabii bunu bunca geçen süreç içinde deneyimlerim doğrultusunda kazandığım inançlarımla düşünüyorum
Genelde bunu başarabiliyor olmak güzel. Ancak bazen olmadığında, olanı olduğu gibi kabullenip, bir süre sabırla beklediğim, “ iyi ki” böyle oldu dediğim anlar benim de oldu.
Amerika’da adamın biri yeni ayakkabısı ile işe gidiyor. Fakat yeni ayakkabısı ayağını inanılmaz derecede sıkıyor ve acıtıyor. Sürekli “keşke giymeseydim“ deyip duruyor. Canı yanan adam eczaneden yara bandı almayı uygun görüyor ve bu düşüncesi işe gidişinin süresini geciktiriyor.
2001 yılı, 11 Eylül. İş yeri Worl Trade Center.
Her “keşke” aslında daha yukarı sıçramak için bir fırsat, (Tabii sebeplerini görebilirsek) daha güzel şeyleri yaşamak için de bir sebep.
Olgunlaşma süreci bu olsa gerek, yaşarken “keşke”lerimiz, “iyi ki”lerimiz, üzüntülerimiz ve bir o kadar da mutluluklarımız var. Mutluluklarımız da bizi olgunlaştırıyor, daha objektif ve sabırlı olmamızı sağlıyor.
Yere düştüğümüzde “Neden düştüm? Keşke düşmeseydim.” demiyoruz. Oturup kalmıyoruz. Kalkıp üzerimizi temizleyip yolumuza devam ediyoruz, Ciddi bir şey yoksa tabii. Bir de üstüne kendimize gülüyoruz.
Hayat da böyle…
Mutluluk nereden baktığınıza bağlı.
“Ruhum, zihnim ve bedenim kusursuz bir dengede sağlıklı ve huzurluyum.” diyerek buradan bakmanız dileğiyle mutlu kalın. (aysuazak@hotmail.com)
