“Dünyanın her tarafında öğretmenler insan topluluğunun en özverili ve saygıdeğer unsurlarıdır.” der M. Kemal Atatürk.
Bilindiği gibi her yıl sadece kasım ayının yirmi dördüncü günü hatırlanan bir meslek var. Her meslek kutsaldır. Her mesleğin değeri, ihtiyacı ve malzemeleri ayrıdır.
Ne var ki iki mesleğin yeri diğerlerinden biraz daha farklıdır. Nedeni de her ikisinin insan yaşamıyla ilgili olmasıdır.
Biri insanların sağlığı ile yakından ilgilenirken diğeri de eğitimiyle ilgilenir.
Eğitim insan yaşamının vazgeçilmez bir parçasıdır. Aslında doğduğumuz günden beri eğitiliriz. Öğrendiklerimiz eğitimin bir parçasıdır ve ilk öğretmenimiz ‘anne’mizdir.
Kimi zaman belli bir programla öğreniriz kimi zaman da doğal akış içinde öğrenmiş oluruz.
Konuşmayı aile içindeki etkileşimle, çevremizden duyduklarımızla, gördüklerimiz ile öğrendiğimiz gibi yine aile içinde fark etmeden farklı şeyler öğrenir ve öğrendiklerimizle hayatın içinde yerimizi alırız.
Şu bir gerçek ki emmeye doğduğumuz günden başlarız. Sonrasında yemek yeme, konuşma ve diğer etkinliklerle öğrenme devam eder.
Bunlar için hiçbir program takip etmeyiz. Tabi ki süreç içinde normal akışta öğrenmeyi tamamlamışsak.
Sağlıklı bir beden ve bir ruha sahipsek anaokulundan itibaren eğitim hayatına başlar, üniversiteyi bitirene kadar programlı bir eğitimden geçeriz. Bu aldığımız eğitimler bizleri yönlendirir ve geleceğimize katkı sağlar.
Kimin aracılığı ile?
Katkı en çok öğretmenlerden gelir. Program ne kadar yazılı olursa olsun bilmek ve uygulamak arasında önemli bir ilişki vardır ve bunu dengede tutmak önemli bir yer tutar.
Bu dengeyi sağlamak öğretmenlerimizin elindedir. Öğretmenliğin en önemli yanı annesinin sıcacık kucağından ayrılıp başka bir ortamda kendi ayakları üzerinde durmaya çalışan miniklere kendi başlarına olmayı öğretmekle başlar.
Bu da ‘sınıf’ adını verdiğimiz ortamda çocukların kendi yaşıtlarıyla bir olduğu etkileşim halinde gerçekleşir.
Kendi yaş grubu onu motive edecek ve öğrenmeyi uygulamalarla gerçekleştirecektir.
Zira karşımızda bir çocuk ya da yetişkinliğe doğru ilerleyen bir canlı, bir insan var. Her ne öğrenecekse çocukluğunun ilk yıllarında temel alışkanlıkları edinerek öğrenecektir.
Ya sonra?
Sonrasında da aynı titizlikle yeni şeyler öğrenmeye devam edecektir. Burada önemli olan öğrenmek kadar öğrenilenleri uygulamak ve hayata geçirmektir.
Bu nokta da küçük yaşlarda okulda verilen alışkanlıkların, öğrenilenlerin anne baba tarafından takip edilmesi ve istikrarlı bir şekilde devam edilmesi sağlanmalıdır ta ki bu davranışı alışkanlık edinilip normal hayatın bir parçası olana kadar.
O zaman öğretmenin verdiği emekler ve bilgiler yerine oturacaktır.
Bu yüzdendir ki okul öncesi çocuklarımız kendi ihtiyaçlarını giderebilmelidir. Küçük motor gelişimleri tamamlanmalı ve belli bir hıza ulaşmalıdır ki yaşıtlarıyla uyum içinde olsun.
Kazandığı becerilerin çeşitliliği, el becerileri, zamanını değerlendirmesi, anlama ve konuşma süresi çocukların sınıf içi uyumu sağlamaları açısından önemli bir alt yapıyı oluşturmaktadır.
İşte öğretmenlik mesleği bu ince ince dokunuşlarla şekillenir. Bir öğretmenin günlüğü bu dokunuşlarla dolar.
Yüreğine dokunduğumuz, elini tuttuğumuz o çocuklar bu gün sizin elinizden tutmak ister, bu anlamlı gününüzde o çocuk seslerinin yerine yetişkin bir gencin “öğretmenim” diye söze başladığını duyarsınız.
İşte günün anlam ve önemi burada başlar, burada anlam kazanır. Yılların yorgunluğu tam da bu nokta bitmiş, yerine “iyi ki” dediklerimiz başlamıştır.
Sıradan bir gün kutlaması olabilir ya da sıradanlaşmış bir gün de olabilir ama hiç fark etmez, bir “alo öğretmenim” ile başlayan konuşmalar gününüze anlam katar ve gününüzü özelleştirir.
Yurdumuzda ise her yıl 24 Kasım, Öğretmenler Günü olarak kutlanır. 24 Kasım 1928, Türkiye Cumhuriyeti’nin kurucusu Mustafa Kemal Atatürk’ün "Millet Mektepleri’nin Başöğretmenliği"ni kabul ettiği gün olup,
Öğretmenler Günü ülkemizde 1981 yılından beri 24 Kasım'da kutlanmaktadır.
Tüm öğretmenlerimizin gününü kutlar başarılar dilerim.
Sevgiyle mutlu kalın. (aysuazak@hotmail.com)
Bir gün Atatürk’ün bir köye yolu düşmüştü.
Gittiği köylerde okulları ziyaret eden Atatürk yine köyün ilkokulunu ziyaret etti. Okul bahçesinde oynayan çocuklarla ilgilendi, oyuna katılmayan bir öğrencinin sorunlarını dinledi.
Zil çaldı ve o da öğrenciler ile sınıfa girdi. Sınıfın genç öğretmeni Atatürk’ü öğretmen kürsüsüne davet etti. Atatürk, arka sıralardan birine oturarak:
“Hayır, siz yerinizi alınız, dersinizi veriniz. Sınıfında bir öğretmen cumhurbaşkanından daha büyüktür.”
Diyerek öğretmene verdiği önemi vurgulamış oldu.
''Ordularımızın kazandığı zafer, sizin eğitim ordularınız için yol açtı. Gerçek zaferi siz, öğretmenler kazanacaksınız.
Bunu başaracağınızdan kuşkum yoktur. Sarsılmaz bir inançla ben ve arkadaşlarım sizi gözeteceğiz. Sizin karşılaştığınız tüm engelleri kıracağız.''(alıntı)
