“Öğretmen sınıftaki zeki fakat kıskanç öğrenciye:
“Niçin arkadaşlarını çekemiyor, onların yaptıklarını bozup kavga ediyorsun?” diye sordu. Öğrenci, bir süre düşündükten sonra,
“Çünkü onların beni geçmelerini istemiyorum” dedi. “En iyi ben olmalıyım. "
Öğretmen, masasından kalktı, eline bir parça tebeşir aldı ve yere 15 cm. uzunluğunda bir çizgi çekti, kıskanç öğrenciye bakarak,
“Bu çizgiyi nasıl kısaltırsın?” dedi.
Öğrenci bir süre bu çizgiyi inceleyip içinde çizgiyi birçok parçaya bölmek de olan birkaç yanıt verdi.
Öğretmen, yanıtları kabul etmedi ve yere ilkinden daha uzun bir çizgi çekti.
“Şimdi birinci çizgi nasıl görünüyor?” diye sordu.
Öğrenci utana sıkıla,
“Daha kısa” diyerek başını öne eğdi.
Öğretmen bu yanıt üzerine öğrencisine unutmaması gereken şu öğüdünü verdi:
- Bilgini ve yeteneklerini artırarak kendi çizgini uzatman, rakibinin çizgisini bölmeye çalışmandan daha iyidir.”
İnsanın kendini yetiştirmesi, kendini yaratması ve kendisi olması için ne güzel anlatılmış.
Her yaş gurubuna uygun bir öğüt olmamış mı?
Okullar bugün açılıyor. Bu hafta İlköğretim Haftası. Okumanın, yazmanın ki yazma kalıcı öğrenme için çok değerli; öğretmenin, öğrenmenin, eğitmenin ve eğitimli bir birey olmanın önemli olduğunun anlatıldığı bir hafta.
Her evde ayrı bir heyecan, ayrı bir mutluluk var bugün. Hele bir de okula ilk başlayan çocuklarımızın kalp atışlarını duyar gibiyim.
Hatırlar mısınız o ilk heyecanınızı?
İlk gün, ilk saatler, ilk ders, yaşanmamış ama yaşanacak pek çok saatler anılarda kalacak. Tek ihtiyaçları sevilmek, önemsenmek, güven duymak. Başka ne olabilir ki?
Yeter ki çocuklarımız güvende olsun, mutlu olsun. Sevilsin, önemsensin, değer verilsin. Yeter ki özel davranılsın. Okulunu ve öğretmenini sevsin ve başarsın.
Ya biz öğretmenler, bizler de onlar için aynı hayalleri kuruyoruz. Belki de daha fazlasını. Sadece kurmakla kalmıyor, araştırıyor, mücadele ediyor, uyguluyor ve sonunda el birliğiyle, gönül birliğiyle gerçekleştiriyoruz.
Yine, yeni bir eğitim - öğretim yılının başındayız. Ülkemize, çocuklarımıza hayırlı olsun. Her çocuk sevilsin, değer görsün, okusun.
Anne baba olarak bize düşen görev evde bir düzen kurmak ve bu düzeni oturtmaktır. Önemli olan istikrarlı ve sürekliliği olan bir düzen kurmaktır yani alışkanlık haline getirmektir.
Düzen kendimizle başlar. Rahatlamalıyız. İç rahatlığımızı sağlamalıyız. Kendimiz rahatlarsak eşimizi ve çocuklarımızı rahatlatmış oluruz.
Şimdi de bir öğretmen olarak en büyük arzum aslında bildiğinizi düşündüğüm, sadece hatırlatmak istediğim ve bir çocuk için hava kadar su kadar gerekli olan yaklaşım biçimlerine alışmanız.
Bunları uygulamak demek çocuklarımıza ulaşmak demektir.
*Okula güler yüzle gönderelim ve güler yüzle karşılayalım,
*Kendilerinin mutlu ve güvenli bir ailede olduklarını hissettirelim,
*Sabırlı olalım, önce olumlu davranışlarını abartmadan övelim, sonra nasıl daha iyi yapabileceklerini konuşalım,
*Kararlı ve istikrarlı olalım,
*Anne ve baba aynı dili kullanalım. Birimiz evet derken diğerimiz hayır demesin. Konuyu önceden konuşup son kararı anne ya da baba versin.
*Sinirli davranmayalım, *Söze başlamasını ve sözünü bitirmesini sabırla bekleyelim,
*Göz teması kurarak göz hizasında konuşalım,
*Okulun bahçesinde bırakalım,
*Davranışlarının sebep ve sonuç ilişkilerini açıklayalım,
*Onun yanında olduğumuzu hissettirelim,
*Kendi sorunlarını kendisinin de çözebileceğini, gerektiğinde yardıma hazır olduğumuzu hissettirelim,
*Aynı saatte derse başlayalım,
*Her zaman çalışma odamızda ya da bize ayrılan çalışma yerimizde çalışalım.
*Ev çalışmalarımızda da tekrarlar yapalım ki yeni geçiş ağları oluşturarak kalıcılığını sağlayalım,
*Her çocuğun uyum süreci farklıdır. Bu süreci sağlıklı geçirelim ve acele etmeyelim,
*Okuyamadı, yazamadı, problem çözemedi diye panik yapmayalım, farklılıklara saygı duyalım , *Öğretmeniyle paylaşıp gerektiğinde destek alalım.
Ve bütün bunları yaparken de kendileriyle yarışmalarını sağlayalım.
Unutmayalım ki bütün çocuklar, sevilmeyi, anlaşılmayı , ulaşılmayı bekler. Sevgilerimle….
(aysuazak@hotmail.com)
